ค้ำประกัน

ลักษณะ 11

                                         ค้ำประกัน

                                          หมวด 1

                                 บทเบ็ดเสร็จทั่วไป

    มาตรา 680 อันว่าค้ำประกันนั้น คือสัญญาซึ่งบุคคลภายนอกคนหนึ่งเรียกว่าผู้ค้ำประกัน

ผูกพันตนต่อเจ้าหนี้คนหนึ่ง เพื่อชำระหนี้ในเมื่อลูกหนี้ไม่ชำระหนี้นั้น

    อนึ่ง สัญญาค้ำประกันนั้น ถ้ามิได้มีหลักฐานเป็นหนังสืออย่างใดอย่างหนึ่งลงลายมือชื่อ

ผู้ค้ำประกันเป็นสำคัญ ท่านว่าจะฟ้องร้องให้บังคับคดีหาได้ไม่

วิธีการเฉพาะสำหรับเจ้าสำนักโรงแรม

หมวด 3

                      วิธีการเฉพาะสำหรับเจ้าสำนักโรงแรม 

 

    มาตรา 674 เจ้าสำนักโรงแรมหรือโฮเต็ล หรือสถานที่อื่นทำนองเช่นว่านั้น จะต้องรับ

ผิดเพื่อความสูญหายหรือบุบสลายอย่างใด ๆ อันเกิดแก่ทรัพย์สินซึ่งคนเดินทางหรือแขก

อาศัย หากได้พามา

ฝากทรัพย์

ลักษณะ 10

                                          ฝากทรัพย์

                                          หมวด 1 

                                    บทเบ็ดเสร็จทั่วไป

 

    มาตรา 657 อันว่าฝากทรัพย์นั้น คือสัญญาซึ่งบุคคลคนหนึ่งเรียกว่าผู้ฝากส่งมอบ

ทรัพย์สินให้แก่บุคคลอีกคนหนึ่ง เรียกว่าผู้รับฝากและผู้รับฝากตกลงว่าจะเก็บรักษา

ทรัพย์สินนั้นไว้ในอารักขาแห่งตน แล้วจะคืนให้

ยืมใช้สิ้นเปลือง

หมวด 2

                                       ยืมใช้สิ้นเปลือง

 

    มาตรา 650 อันว่ายืมใช้สิ้นเปลืองนั้น คือสัญญาซึ่งให้ยืมโอนกรรมสิทธิ์ในทรัพย์สิน

ชนิดใช้ไปสิ้นไปนั้น เป็นปริมาณมีกำหนดให้ไปแก่ผู้ยืม และผู้ยืมตกลงว่าจะคืนทรัพย์สิน

เป็นประเภท ชนิดและปริมาณเช่นเดียวกันให้แทนทรัพย์สินซึ่งให้ยืมนั้น

    สัญญานี้ย่อมบริบูรณ์ต่อเมื่อส่งมอบทรัพย์สินที่ยืม

ยืมใช้คงรูป

ลักษณะ 9

                                               ยืม

                                          หมวด 1

                                        ยืมใช้คงรูป  

 

    มาตรา 640 อันว่ายืมใช้คงรูปนั้น คือสัญญาซึ่งบุคคลคนหนึ่งเรียกว่าผู้ให้ยืม ให้บุคคล

อีกคนหนึ่ง เรียกว่าผู้ยืม ใช้สอยทรัพย์สินสิ่งใดสิ่งหนึ่งได้เปล่าและผู้ยืมตกลงว่าจะคืน

ทรัพย์สินนั้น เมื่อได้ใช้สอยเสร็จแล้ว

รับขนคนโดยสาร

หมวด 2

                                      รับขนคนโดยสาร

 

    มาตรา 634 ผู้ขนส่งจะต้องรับผิดต่อคนโดยสารในความเสียหายอันเกิดแก่ตัวเขา หรือ

ในความเสื่อมเสียอย่างใด ๆ อันเป็นผลโดยตรงแต่การที่ต้องชักช้าในการขนส่ง เว้นแต่

การเสียหายหรือชักช้านั้นเกิดแต่เหตุสุดวิสัย หรือเกิดแต่ความผิดของคนโดยสารนั้นเอง

รับขนของ

                                             หมวด 1 

                                           รับขนของ

 

    มาตรา 610 อันบุคคลผู้ทำความตกลงกับผู้ขนส่งเพื่อให้ขนของส่งไปนั้นเรียกว่าผู้ส่ง

หรือผู้ตราส่ง

    บุคคลผู้ซึ่งเขาส่งของไปถึงนั้น เรียกว่าผู้รับตราส่ง

    บำเหน็จอันจะต้องจ่ายให้เพื่อการขนส่งของนั้น เรียกว่าค่าระวางพาหนะ

รับขน

ลักษณะ 8

                                            รับขน 

    มาตรา 608 อันว่าผู้ขนส่งภายในความหมายแห่งกฎหมายลักษณะนี้ คือบุคคลผู้รับ

ขนส่งของหรือคนโดยสาร เพื่อบำเหน็จเป็นทางค้าปกติของตน

จ้างทำของ

ลักษณะ 7

                                          จ้างทำของ

    มาตรา 587   อันว่าจ้างทำของนั้น คือสัญญาซึ่งบุคคลคนหนึ่งเรียกว่าผู้รับจ้าง ตกลง

จะทำการงานสิ่งใดสิ่งหนึ่งจนสำเร็จให้แก่บุคคลอีกคนหนึ่งเรียกว่าผู้ว่าจ้าง และผู้ว่าจ้าง

ตกลงจะให้สินจ้างเพื่อผลสำเร็จแห่งการที่ทำนั้น

จ้างแรงงาน

ลักษณะ 6

                                       จ้างแรงงาน

    มาตรา 575 อันว่าจ้างแรงงานนั้น คือสัญญาซึ่งบุคคลคนหนึ่งเรียกว่าลูกจ้าง ตกลง

จะทำงานให้แก่บุคคลอีกคนหนึ่ง เรียกว่านายจ้างและนายจ้างตกลงจะให้สินจ้าง

ตลอดเวลาที่ทำงานให้     มาตรา 576   ถ้าตามพฤติการณ์ไม่อาจจะคาดหมายได้ว่างานนั้นจะพึงทำให้เปล่าไซร้

ท่านย่อมถือเอาโดยปริยายมีคำมั่นจะให้สินจ้าง

เช่าซื้อ

ลักษณะ 5 

                                           เช่าซื้อ

    มาตรา 572 อันว่าเช่าซื้อนั้น คือสัญญาซึ่งเจ้าของเอาทรัพย์สินออกให้เช่า และให้

คำมั่นว่าจะขายทรัพย์สินนั้น หรือว่าจะให้ทรัพย์สินนั้นตกเป็นสิทธิแก่ผู้เช่า โดยเงื่อนไข

ที่ผู้เช่าได้ใช้เงินเป็นจำนวนเท่านั้นเท่านี้คราว

    สัญญาเช่าซื้อนั้นถ้าไม่ทำเป็นหนังสือ ท่านว่าเป็นโมฆะ

ความผิดต่อตำแหน่งหน้าที่ราชการ

หมวด 2

                            ความผิดต่อตำแหน่งหน้าที่ราชการ

 

    มาตรา 147 ผู้ใดเป็นเจ้าพนักงาน มีหน้าที่ ซื้อ ทำ จัดการ หรือรักษาทรัพย์ใด

เบียดบังทรัพย์นั้นเป็นของตน หรือเป็นของผู้อื่นโดยทุจริต หรือโดยทุจริตยอมให้ผู้อื่น

เอาทรัพย์สินนั้นเสีย ต้องระวางโทษจำคุกตั้งแต่ห้าปีถึงยี่สิบปีหรือจำคุกตลอดชีวิต และ

ปรับตั้งแต่สองพันบาทถึงสี่หมื่นบาท

ความระงับแห่งสัญญาเช่า

หมวด 4

                               ความระงับแห่งสัญญาเช่า

 

    มาตรา 564 อันสัญญาเช่านั้น ท่านว่าย่อมระงับไปเมื่อสิ้นกำหนดเวลาที่ได้ตกลงกันไว้

มิพักต้องบอกกล่าวก่อน

หน้าที่ความรับผิดของผู้เช่า

หมวด 3

                              หน้าที่ความรับผิดของผู้เช่า

    มาตรา 552 อันผู้เช่าจะใช้ทรัพย์สินที่เช่าเพื่อการอย่างอื่นนอกจากที่ใช้กันตาม

ประเพณีนิยมปกติ หรือการดั่งกำหนดไว้ในสัญญานั้น ท่านว่าหาอาจจะทำได้ไม่

หน้าที่และความรับผิดของผู้ให้เช่า

หมวด 2

                          หน้าที่และความรับผิดของผู้ให้เช่า

 

    มาตรา 546 ผู้ให้เช่าจำต้องส่งมอบทรัพย์สินซึ่งให้เช่านั้นในสภาพอันซ่อมแซมดีแล้ว

ความผิดต่อเจ้าพนักงาน

ลักษณะ 2

                              ความผิดเกี่ยวกับการปกครอง 

                                          หมวด 1

                               ความผิดต่อเจ้าพนักงาน

 

    มาตรา 136 ผู้ใดดูหมิ่นเจ้าพนักงานซึ่งกระทำการตามหน้าที่หรือเพราะได้กระทำการ

ตามหน้าที่   ต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินหนึ่งปีหรือปรับไม่เกินสองพันบาท หรือทั้งจำ

ทั้งปรับ

เช่าทรัพย์

ลักษณะ 4  

                                           เช่าทรัพย์

                                            หมวด 1 

                                     บทเบ็ดเสร็จทั่วไป

 

    มาตรา 537 อันว่าเช่าทรัพย์สินนั้น คือสัญญาซึ่งบุคคลคนหนึ่งเรียกว่าผู้ให้เช่า ตกลง

ให้บุคคลอีกคนหนึ่ง เรียกว่าผู้เช่าได้ใช้หรือได้รับประโยชน์ในทรัพย์สินอย่างใดอย่างหนึ่ง

ชั่วระยะเวลาอันมีจำกัดและผู้เช่าตกลงจะให้ค่าเช่าเพื่อการนั้น

ให้

ลักษณะ 3

                                               ให้

 

    มาตรา 521 อันว่าให้นั้น คือสัญญาซึ่งบุคคลคนหนึ่ง เรียกว่าผู้ให้ โอนทรัพย์สินของตน

ให้โดยเสน่หาแก่บุคคลอีกคนหนึ่งเรียกว่าผู้รับ และผู้รับยอมรับเอาทรัพย์สินนั้น

แลกเปลี่ยน

ลักษณะ 2

                                       แลกเปลี่ยน

 

    มาตรา 518 อันว่าแลกเปลี่ยนนั้น คือสัญญาซึ่งคู่กรณีต่างโอนกรรมสิทธิ์แห่งทรัพย์สิน

ให้กันและกัน

     มาตรา 519 บทบัญญัติทั้งหลายในลักษณะซื้อขายนั้น ท่านให้ใช้ถึงการแลกเปลี่ยนด้วย

โดยให้ถือว่าผู้เป็นคู่สัญญาแลกเปลี่ยนเป็นผู้ขายในส่วนทรัพย์สินซึ่งตนได้ส่งมอบ และเป็น

ผู้ซื้อในส่วนทรัพย์สินซึ่งตนได้รับในการแลกเปลี่ยนนั้น

     มาตรา 520 ถ้าคู่สัญญาฝ่ายหนึ่งในสัญญาแลกเปลี่ยนตกลงจะโอนเงินเพิ่มเข้ากับ

ทรัพย์สินสิ่งอื่นให้แก่อีกฝ่ายหนึ่งไซร้ บททั้งหลายอันว่าด้วยราคาในลักษณะซื้อขายนั้น

ให้ใช้ถึงเงินเช่นว่านั้นด้วย

 

ดูข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่ http://www.lawyercluster.co.th/ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์/แลกเปลี่ยน.html

ขายทอดตลาด

ส่วนที่ 3

                                       ขายทอดตลาด

 

    มาตรา 509 การขายทอดตลาดย่อมบริบูรณ์ เมื่อผู้ทอดตลาดแสดงความตกลงด้วย

เคาะไม้ หรือด้วยกิริยาอื่นอย่างใดอย่างหนึ่งตามจารีตประเพณีในการขายทอดตลาด

ถ้ายังมิได้แสดงเช่นนั้นอยู่ตราบใดท่านว่าผู้สู้ราคาจะถอนคำสู้ราคาของตนเสียก็ยัง

ถอนได้

ขายตามตัวอย่าง ขายตามคำพรรณนา ขายเผื่อชอบ

 ส่วนที่ 2

            ขายตามตัวอย่าง ขายตามคำพรรณนา ขายเผื่อชอบ

 

    มาตรา 503 ในการขายตามตัวอย่างนั้น ผู้ขายต้องส่งมอบทรัพย์สินให้ตรงตามตัวอย่าง

    ในการขายตามคำพรรณนา ผู้ขายจำต้องส่งมอบทรัพย์สินให้ตรงตามคำพรรณนา

ขายฝาก

หมวด 4

                             การซื้อขายเฉพาะบางอย่าง

                                           ส่วนที่ 1

                                          ขายฝาก

    มาตรา 491 อันว่าขายฝากนั้น คือสัญญาซื้อขายซึ่งกรรมสิทธิ์ในทรัพย์สินตกไปยังผู้ซื้อ

โดยมีข้อตกลงกันว่าผู้ขายอาจไถ่ทรัพย์นั้นคืนได้

หน้าที่ของผู้ซื้อ

หมวด 3

                                       หน้าที่ของผู้ซื้อ

 

    มาตรา 486 ผู้ซื้อจำต้องรับมอบทรัพย์สินที่ตนได้รับซื้อและใช้ราคาตามข้อสัญญา

ซื้อขาย

ข้อสัญญาไม่ต้องรับผิด

ส่วนที่ 4

                                 ข้อสัญญาไม่ต้องรับผิด

 

    มาตรา 483   คู่สัญญาซื้อขายจะตกลงกันว่าผู้ขายจะไม่ต้องรับผิดเพื่อความชำรุด

บกพร่องหรือเพื่อการรอนสิทธิก็ได้

    มาตรา 484 ข้อสัญญาว่าจะไม่ต้องรับผิดนั้น ย่อมไม่คุ้มผู้ขายให้พ้นจากการต้องส่ง

เงินคืนตามราคา เว้นแต่จะได้ระบุไว้เป็นอย่างอื่น

    มาตรา 485 ข้อสัญญาว่าจะไม่ต้องรับผิดนั้น ไม่อาจคุ้มความรับผิดของผู้ขายในผลของ

การอันผู้ขายได้กระทำไปเอง หรือผลแห่งข้อความจริงอันผู้ขายได้รู้อยู่และปกปิดเสีย

 

ดูข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่ http://www.lawyercluster.co.th/ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์/ข้อสัญญาไม่ต้องรับผิด.html

ความรับผิดในการรอนสิทธิ

ส่วนที่ 3

                                ความรับผิดในการรอนสิทธิ

 

    มาตรา 475 หากว่ามีบุคคลผู้ใดมาก่อการรบกวนขัดสิทธิของผู้ซื้อในอันจะครอง

ทรัพย์สินโดยปกติสุข เพราะบุคคลผู้นั้นมีสิทธิเหนือทรัพย์สินที่ได้ซื้อขายกันนั้นอยู่ใน

เวลาซื้อขายก็ดี เพราะความผิดของผู้ขายก็ดี ท่านว่าผู้ขายจะต้องรับผิดในผลอันนั้น

ความรับผิดเพื่อชำรุดบกพร่อง

ส่วนที่ 2

                             ความรับผิดเพื่อชำรุดบกพร่อง

 

    มาตรา 472 ในกรณีที่ทรัพย์สินซึ่งขายนั้นชำรุดบกพร่องอย่างหนึ่งอย่างใดอันเป็น

เหตุให้เสื่อมราคาหรือเสื่อมความเหมาะสมแก่ประโยชน์อันมุ่งจะใช้เป็นปกติก็ดี ประโยชน์

ที่มุ่งหมายโดยสัญญาก็ดี ท่านว่าผู้ขายต้องรับผิด

    ความที่กล่าวมาในมาตรานี้ย่อมใช้ได้   ทั้งที่ผู้ขายรู้อยู่แล้วหรือไม่รู้ว่าความชำรุด

บกพร่องมีอยู่